Oorlog met Rome David tegen Goliath, klein duimpje tegen de reus etc.....

Nadat de Romeinen in West-Turkije vaste voet hadden gekregen, veroverden ze één voor één de koninkrijken van Klein-Azië. Na Pergamum veroverden ze rond 80 v. Chr. Bythinia en Pisidia. Tegelijkertijd bereikten de Parthen de grenzen van Kommagene.
Rond 70 v. Chr. vernietigden de Romeinen hun grootste vijand, het koninkrijk Pontus. Vervolgens liepen de Romeinen de machtige bondgenoot van Pontus, het koninkrijk Armenië, onder de voet. Om hun veroveringen compleet te maken, trokken de Romeinen op naar het laatste onafhankelijke koninkrijk, Kommagene. Zij vielen het kleine land binnen als een stoomwals.
Deel van de beroemde Peutinger kaart.  Duidelijk is de strategische ligging van Samosata te herkennen. Tijdens de oorlog met Rome speelde zij een crusiale rol in het tegenhouden van de Romeinse legioenen.In 69 v. Chr. wordt de hoofdstad van Kommagene, Samosata belegerd. Dan gebeurt het onvoorstelbare; de Romeinse oorlogsmachine komt tot stilstand. Tot hun ontzetting worden de Romeinse soldaten bestookt met een vreemde materie, die buiten Kommagene onbekend was. De Romeinse historicus Plinius schrijft: “Een soldaat die er mee in aanraking komt, verbrandt met al zijn wapens.” Blijkbaar was de angst die dit wapen veroorzaakte enorm.
Samosata kon niet veroverd worden. Er was een persoonlijke ontmoeting tussen de Romeinse consul Lucullus en koning Antiochos. We weten niet wat er besproken werd, maar het resultaat was dat de Romeinse legioenen zich terugtrokken. (info kaart)
Toch bleef de situatie gespannen voor Kommagene. Het zat gevangen tussen twee grootmachten. Aan de ene zijde het imperialistische, oorlogszuchtige Rome, en aan de andere zijde het machtige rijk van de Parthen.
In 64 v .Chr. zetten de Romeinen hun oorlog  voort. De restanten van het rijk der Seleuciden worden weggevaagd en hun land wordt een deel van de provincie Syria. Rome heeft hiermee alle onafhankelijke landen van Klein-Azië onderworpen, uitgezonderd Kommagene.
Kommagene profiteerde zelfs van de ondergang van het Seleuciden rijk, door een beperkte gebiedsuitbreiding.
Door de strategische positie van Kommagene was het duidelijk dat Rome dit land moest veroveren òf zijn expansie naar het oosten moest staken. Misschien versterkte daarom Antiochos zijn banden met de Parthen door zijn dochter Laodike ten huwelijk te geven aan de Parthische koning. Zij kregen een zoon die ze de naam Pakoros gaven. Hij was de oogappel van zijn vader en de erfgenaam van de troon.
De oorlog in Klein-Azië werd voortgezet. De Parthen versloegen in 53 v. Chr. de Romeinen en veroverden de provincie Syria. Op dat moment voelde het onderworpen Pontus zich sterk genoeg om in opstand te komen tegen de Romeinse ursurpator.
Julius Caesar trok op naar Klein-Azië om de rebellie neer te slaan. Bij die gelegenheid sprak hij de beroemde woorden: “Ik kwam, ik zag, ik overwon.”
Na de moord op Julius Caesar werd het Romeinse rijk opgedeeld onder zijn opvolgers. Marcus Antonius kreeg het oosten en Octavianus het westen. Marcus Antonius hield hof in Tarsus, waar zijn geliefde Cleopatra hem gezelschap hield. Voor de schoonheid van de koningin van Egypte was zelfs Julius Caesar bezweken.
Marcus Antonius versloeg in een korte oorlog in 38 v.C. een Parthisch leger. Daarbij doodde hij Pakoros de Parthische kroonprins. Zijn moeder Laodike en zijn vader de koning der Parthen, waren diepbedroefd. Antiochos had medelijden met zijn dochter en haar man en wilde hun helpen.
Toen de overlevenden van de slag naar Kommagene vluchtten, verleende hij hen bescherming. Hij weigerde de vluchtelingen aan Marcus Antonius uit te leveren. Om oorlog te vermijden bood hij in plaats daarvan 1.000 talenten aan. Een bedrag dat gelijk was aan 25 ton zilver.Marcus Antonius zag zijn kans schoon om bezit te nemen van de schatten van Kommagene, dat bekend stond om zijn rijkdom. Hij weigerde het aanbod en eiste al het goud en zilver van Kommagene op. Uiteraard was Antiochos niet genegen dit te doen.

weer oorlog met Rome

Marcus Antonius beschouwde de weigering als een grove belediging van een onbetekenend lokaal stamhoofd. Hij beval zijn legioenen Kommagene binnen te vallen. Zelf bleef hij aan het hof in Tarsus, wachtend op goede berichten. Ondertussen genoot hij vermoedelijk van het gezelschap van zijn geliefde Cleopatra.
Helaas kwamen er geen goede berichten. Integendeel, hij kreeg te horen dat de belegering van Samosata geen vorderingen maakte. Marcus Antonius zag zich uiteindelijk genoodzaakt afscheid te nemen van het prettige leven aan het hof. Hij vertrok uit Tarsus en nam persoonlijk het commando op zich van zijn legioenen. Om elke mislukking uit te sluiten werd koning Herodes van Judea ter assistentie in de oorlog opgeroepen. Marcus Antonius was er zeker van dat de klus vlug geklaard zou zijn.
Hoe anders zou het lopen.
De zwaar gepantserde ruiterij van de Kommageners, in het Grieks Cataphracten, bracht de Romeinen zware verliezen toe. Bovendien liet koning Antiochos l de Romeinse bevoorradingscontingenten overvallen, zodat er schaarste in de voedselvoorziening optrad. Uiteindelijk gaf Marcus Antonius de belegering op. Zijn bondgenoot Herodus had het eindresultaat niet afgewacht en was al teruggekeerd naar Judea. Met lege handen moest Marcus Antonius terugkeren. De grootmoedige Antiochos schonk hem 300 talenten om de klap te verzachten. Het was het laatste kunststukje van de heerser over Kommagene. In zijn laatste levensjaar had koning Antiochos nog een maal bewezen over uitzonderlijke talenten te beschikken. Na zijn regeerperiode zou het snel over zijn met de zelfstandigheid van Kommagene.

 

Laat u inspireren door mijn verhalen uit het verleden!