Niet alle vondsten zijn op het veld te bekijken. Soms is het koud, soms regent het, soms stop je gedachteloos een stukje archeologisch materiaal in je vondstzak. Pas thuis bij het schoonmaken valt in een dergelijk geval de bijzonderheid van een artefact op. Zo verging het mij ook met de glazen kraal die ik midden op een mesolithische vondstplek opraapte. Het glas is donker, voorzien van 2 (en een halve) blauwe, ronde insluitingen. In het midden daarvan zien we een rode insluiting. De bedoeling was om de kraal daar te doorboren. Helaas ging het mis, zodat de kraal doormidden knapte. Voor mij is de kraal moeilijk te determineren, het is niet mijn specialiteit. Volgens diverse deskundigen zou de kraal uit de late Romeinse tijd/vroege Middeleeuwen stammen. Voor mij is het bijzonder om een Romeinse kraal te ontdekken, meestal worden ze slechts tijdens opgravingen gevonden.
En dan – bij ons in het Noorden tenminste- nog vaak zelden! Een waarlijk bijzondere vondst.
(verhaal eerder gepubliceerd in 2013 in “Nieuws van de Verteller”)

Hoe het de Romeinse kraal verder verging

Tja, en dan is alles wat ik weet over het kraaltje wel verteld. Behalve dat in de eerste maanden van 2017 er een vervelende, hoogst ongemakkelijke wending plaats vindt. Een collega amateur-archeoloog is op bezoek. We lopen samen mijn collectie door, ik wil hem vol trots het mooie, halve kraaltje laten zien, ik verheug mij al op zijn verbaasde blik. Ze ligt in het vitrinekastje, ik weet het zeker. Maar hoe ik ook speur, ze is niet te vinden. Ik voel me ongemakkelijk, maar nog niet wanhopig. Het kan best zijn dat ik de Romeinse kraal ergens anders heb opgeborgen.
We zijn een half jaar verder, mijn huis heb ik meerdere malen overhoop gehaald. Maar van mijn kleinood geen spoor. Ik was er altijd zo fier op -deze uitspraak voor de zuiderlingen-, een goed registratie en opbergsysteem te hebben. Ik kon alles terugvinden, zowel digitaal als op papier. Helaas, verleden tijd! De Romeinse kraal staat nog steeds met vondstnummer 13/1/67 in de database. Er achter staat: “KWIJT GERAAKT”. Dat dan weer wel.
Het gebeurt ons allemaal wel eens dat we terugkomen van een zoektocht, de artefacten in het zakje laten zitten en weken later achter komen dat ze nog verwerkt moeten worden. “Waar heb ik die toch ook alweer gevonden?” Niet goed te keuren, maar begrijpelijk.
Een topvondst kwijt te raken is echter onvergeeflijk.
Mea culpa, Mea maximum culpa!!!

Klik hier voor meer verhalen van de Verteller van het Oude en zijn vondsten