Soeplepel een archeologisch hulpmiddel zoeklepel, soeplepel of toch soeklepel

Hoe een soeplepel een soeklepel werd

Uit mijn jeugd herinner ik me dat altijd de soeppan op tafel stond. Een avondeten zonder soep was voor mijn veel te vroeg overleden moeder, ondenkbaar. Elke dag maar weer toverde ze de lekkerste (soep)gerechten op tafel. Misschien daardoor bereikten mijn broer en ik een lichaamslengte van twee meter.
Tegenwoordig, ongeveer vijftig jaar later, is van een soepcultuur in huize Ten Brink geen sprake meer. Toegegeven ik vind een soepje nog steeds lekker, maar energie steken in de bereiding ervan, ho maar! Af en toe een kant en klaar pak uit de supermarkt, aangevuld met enige eigen “creatieve” elementen, is het enige wat mijn smaakpapillen nog proeven.Soeplepel in Drelsdorf
De soeplepel ligt al die jaren ongebruikt in de lade, ze snakte naar een verwarmende substantie die haar ijzer zal verhitten.
Haar tweede kans kwam, onverwachts en niet geheel volgens haar wensen.
Sinds 2009 ben ik betrokken bij een onderzoek naar Midden Paleolithen in de omgeving van Assen. Een collega amateur archeoloog had een aantal jaren daarvoor een paar mp’s gevonden. Het af te zoeken terrein was groot, erg groot. Met een klein aantal mensen het gebied af te zoeken viel niet mee. Vlak naast elkaar lopend, onderlinge afstand ongeveer een meter, en honderden keren bukkend. Aan het eind van de dag waren we gesloopt! De rug stijf, de benen gezwollen. Bij de volgende zoektocht verschenen er ineens diverse hulpmiddelen. Zo’n verlengstuk van je arm, waarin normaal gesproken een tennisbal ligt waarmee verder gegooid kan worden. Tot groot genoegen van de hond. Een knijpapparaat waarmee rotzooi van de grond geraapt wordt, enz.
Iedere gebruiker was vol lof over “zijn” vinding. Helaas liep de “Verteller van het Oude” de hele dag weer te bukken. Geen van de apparaten paste bij zijn lengte. ’s Avonds kwam het idee, de besteklade werd opengerukt, de soeplepel eruit gehaald en een bezem van zijn steel ontdaan.  Stuk Duck tape van de buren geleend en daarna de elementen aan elkaar geplakt.
De volgende dag op het veld waren de opmerkingen niet van de lucht. “Hé Anne, ga je paleo’s roeren?”, “Wanneer krijgen we te eten?”. De geluiden verstomden toen de eerste paleolhiet zich op een bedje van zwart zand in de soeplepel neervlijde. Die middag volgden er nog twee. Mijn rug was gespaard en mijn soeplepel geaccepteerd. Inmiddels lopen er meer amateurs rond met een dergelijke constructie. Zelfs in Duitsland, op de meest noordelijke vindplaats van de Neanderthalers, kijkt niemand meer vreemd op van mijn creatie.
En de “Verteller van het Oude”, hij zoekt verder met zijn soeklepel!
Soeklepel

Klik hier voor meer verhalen van de Verteller van het Oude en zijn vondsten

Laat u inspireren door mijn verhalen uit het verleden!